Άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στην Kontranews στις 10.9.2014
Κυβέρνηση και κόμματα της αντιπολίτευσης συμφωνούν ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας δεν είναι βιώσιμο. Αν το δημόσιο χρέος της χώρας ήταν βιώσιμο, ούτε το δικομματικό καθεστώς ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε το οποιοδήποτε κόμμα της Βουλής των Ελλήνων, θα έκανε λόγο, είτε για την αναγκαιότητα κουρέματος του χρέους, είτε για επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του, είτε για μείωση των επιτοκίων εξυπηρέτησής του, είτε για εξυπηρέτηση του χρέους με ρήτρα ανάπτυξης, είτε για πάγωμα μερικών ετών των τοκοχρεολυτικών δαπανών εξυπηρέτησής του, κ.λπ. Έστω ότι το 2014 το δημόσιο χρέος της χώρας είναι 325,8 δις ευρώ (€), που αναφέρεται στο προσχέδιο του Γενικού Κρατικού Προϋπολογισμού (ΓΚΠ) οικονομικού έτους 2015. Ακόμα και το χρέος των 325,8 δις € δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί με μέσους ετήσιους αναπτυξιακούς της τάξης του 3,3%, που προβλέπονται για την επόμενη πενταετία στο ΜΠΔΣ (Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής) 2014-2018.
Το παρελθόν αποτελεί οδηγό στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής του μέλλοντος. Την περίοδο 1993-2007, η ελληνική οικονομία αναπτυσσόταν με μέσο ρυθμό 3,8% κάθε χρόνο, και παρ’ όλα αυτά, το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης από 63,1 δις € ή 80,1% του ΑΕΠ το 1992, εκτοξεύτηκε σε 262,1 δις € ή 112,5% του ΑΕΠ το 2008. Ένας από τους σπουδαιότερους παράγοντες, που καθιστούν το δημόσιο χρέος της χώρας μας μη βιώσιμο, δηλαδή διαχρονικά μη εξυπηρετήσιμο, είναι η δυναμική του ιδίου του χρέους. Το υπερμέγεθες δημόσιο χρέος δημιουργεί τεράστιες δαπάνες σε τοκοχρεολύσια για την εξυπηρέτησή του, επιφέροντας την ανοδική τάση των συνολικών κρατικών δαπανών, την διεύρυνση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και άρα την περαιτέρω διόγκωση του χρέους. Σε συνθήκες χαμηλών αναπτυξιακών ρυθμών, το γιγαντιαίο δημόσιο χρέος προκαλεί την ανατροφοδότησή του, μέσω των υπερβολικών τοκοχρεολυτικών δαπανών, που απαιτούνται για την εξυπηρέτησή του.
Η προχθεσινή (8.10.2014) εξαμηνιαία έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) Fiscal Monitor, έρχεται να ενισχύσει την επιχειρηματολογία μας. Στον πίνακα 3.1 αναφέρεται ότι την περίοδο 2014-2015, οι “χρηματοδοτικές ανάγκες” (financing needs) της Ελλάδας από 14,5% του ΑΕΠ ή 26,4 δις € προβλέπονται σε 10,0% του ΑΕΠ ή 18,3 δις €. Προφανές είναι ότι η χώρα μας, δεν δύναται να ανταποκριθεί με ίδιους χρηματικούς πόρους στην κάλυψη τόσο υψηλών χρηματοδοτικών υποχρεώσεων. Για παράδειγμα, στο προσχέδιο του ΓΚΠ προβλέπεται ότι το 2015 το σύνολο των καθαρών εσόδων θα διαμορφωθεί σε 55,4 δις € και οι δαπάνες συμπεριλαμβανομένων των τόκων σε 55,6 δις €. Και ο κοινός νους θα διερωτηθεί: Πώς η σημερινή δικομματική κυβέρνηση, η οποιαδήποτε κυβέρνηση, θα καταφέρει το 2015 να χρηματοδοτήσει το ποσό των 18,3 δις €, που αφορά επιπρόσθετες δανειακές ανάγκες της χώρας, που δημιουργήθηκαν από την δυναμική του χρέους; Η απάντηση είναι οφθαλμοφανής. Η χρηματοδότηση του ποσού των 18,3 δις €, θα γίνει με την προσφυγή της χώρας σε διεθνή δανεισμό, προκαλώντας όμως την περαιτέρω άνοδο του δημοσίου χρέους.
Η βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους αποτελεί υψίστης εθνικής σημασίας θέμα. Οι αποτυχημένες μνημονιακές πολιτικές συνέβαλαν στην υπερδιόγκωση του δημοσίου χρέους. Το δικομματικό καθεστώς ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, που προκάλεσε την χρεοκοπία της χώρας και έφερε την τρόικα, δεν είναι δυνατόν να συνεχίζει την εφαρμογή των εγκληματικών μνημονιακών πολιτικών. Η δυναμική του δημοσίου χρέους είναι ανεξέλεγκτη και αναπόφευκτα οδηγεί στις εκλογές. Την καταλληλότερη οικονομική πολιτική για τη βιωσιμότητα του χρέους, πρέπει να την επιλέξει ο ελληνικός λαός μέσα από την εκλογική διαδικασία. Η ψήφος των πολιτών συνιστά την δημοκρατικότερη απάντηση, στο δίλλημα της επιλογής της αρτιότερης οικονομικής πολιτικής, για την επίτευξη της βιωσιμότητας του δημοσίου χρέους.
Vamvoukas' Blog 